Wikendi!

Het einde van onze eerste werkweek in Sengerema nadert en we hebben onze vaste ochtendroutine te pakken: Jan maakt me elke dag wakker met een ander alarm; vandaag de jingle van Sendung mit der Maus...

Dan worden de interne koffie, kaas en hagelslag niveaus op peil gebracht (je kan de Nederlanders uit Nederland halen...), waarna we onze postoperatieve patiënten gaan zien. 

Ons complexe buikpatientje van gisteravond heeft tot ieders opluchting de nacht overleefd en al voorzichtig wat praatjes. De Tanzaniaanse patiënt lijkt soms wel uit tropisch hardhout gesneden. Ook onze andere patienten maken het goed, dus met frisse moed begeven we ons naar de theater, 'thieta' in fatsoenlijk Swahili. Hier helpen Rian en Ton nog iemand van z'n stoma af, een ander van haar schildklierzwelling en tot slot iemand van een knol in de nek die we niet durven openen uit angst voor wat eruit zou kunnen komen fladderen. Erik intussen beoefent op een andere OK de orthopedie ('recht kind'), zoals de Grieken het ooit bedoeld hebben: klompvoetjes en X-benen rechtzetten. 

Dit weekend zijn we door Lucas uitgenodigd op Lake Victoria te gaan vissen, dus eind van de middag pakken we snel een weekendtasje en stuiteren richting onze welbekende pont. Daar gaan we te water tijdens het laatste uur zonlicht, wat een spectaculair panorama van de oever oplevert. Het zijn o.a. zulke momenten dat ik me hardop afvraag waarom niet iedereen hier wil werken. 

Na weer veilig genesteld te zijn in de vertrouwde hotelkamers van Ryans Bay Hotel, leidt Rian ons naar 'de lekkerste Indiase keuken van Mwanza'. Hiervoor rijden we eerst 2x verkeerd, stappen we uit in een matig verlichte straat, maar een deur verder staan we ineens in een binnenplaats waar één lange gedekte tafel staat. Hier serveert Priya haar eigen vegetarische recepten, die zelfs onze grootste carnivoren kunnen bekoren. Hiermee financiert Priya haar in Winnipeg, Canada studerende zoon. Het gesprek met haar neemt een sneue wending als ze vertelt dat ze hem al 3 jaar niet heeft gezien, omdat collegegeld én vliegtickets te duur zijn. Ons collectief hart breekt, dus als ze na het eten €8 p.p. vraagt voor dit feestmaal, wordt dit aangevuld naar Europese standaarden.

Stoere praat over stappen in Mwanza wordt na een intensieve week in Sengerema niet meer waargemaakt en zonder ook maar een blog te schrijven, storten we onze hoofden in de kussens.

Joost