Kanisa na imani

De tijd vliegt en we zijn bijna weer halve weg de tweede week van ons uitzending. De dagelijks procedures zijn inmiddels bijna routines en we raken steeds meer gewend aan de “African way of life” (polepole!). En dat ondanks het feit dat er voldoende spoed is en vandaag wederom een buitenbaarmoederlijke zwangerschap met dramatisch laag Hb werd aangemeld, de 5e sinds het begin van ons werkzaamheden alhier. Het went. 

De rondjes op de afdeling houden altijd verrassingen paraat. Met name casus met wonden die je ook alleen maar op tropisch gebied zou kunnen tegen komen, o.a. bij een 85 jarige man met klaarblijkelijk perifeer vaatleiden. Morgen staan er twee amputaties op het programma.......

Op de ICU is opnieuw een obstetrische patiënte met sepsis en multiorgaanfalen opgenomen, waarvoor zuster Marie José gisteren in de late avond nog om een consult vroeg. Ze heeft de nacht overleefd en is vanochtend uiteindelijk naar Bugando overgeplaatst.

Het OK programma was vandaag redelijk rustig zodat zuster Marie José ons uitgenodigd heeft het nieuwe klooster te bezoeken. Een mooie rustige plek. Schuin tegenover de OK is ook een kerk die we afgelopen week al mochten bezoeken. Eveneens een heel rustige plek in het toch vaak enorm drukke ziekenhuis. Überhaupt valt op dat hier nog heel veel gerelateerd is aan de kerk en het geloof. Dat toont ook de reactie van een patiënt post reanimationem die wakker wordend als eerste om een priester vroeg om zich te laten dopen. Veel van de hulp die hier geleverd wordt zou zonder de kerk (men kan er van alles van vinden) niet mogelijk zijn. Gisteravond zagen we een indrukwekkende en verhelderende film over het leven en werken van Jiskas moeder en vader waardoor dit nog een keer duidelijk werd. Voor een niet praktiserend christen (zoals ik) een interessante gewaarwording.

Een korte bezoek aan het weeshuis en de school stond ook nog op het programma.

De grootste tegenvaller hadden we vanavond met het thuiskomen:

Daktari Walter had met de beste bedoelingen 10 flessen Serengeti en Eagle in de vriezer gedaan. Tot ons grote teleurstelling waren ze allemaal ontploft, pole!

Nu moeten we wat water bij het bier doen (natuurlijk niet!) en laten de dag nog even revue passeren.

Salamu 

Jan