Tayari

Het ontwaken gaat met wat meer geklaag en hoofdpijn dan gebruikelijk gepaard vandaag. Gisteravond waren we te gast bij het 'afscheidsfeest' van drie pensionado's, die echter allemaal gewoon nog in het ziekenhuis werkzaam zijn. Zoals iemand speechte: "Retired, but not tired."

Het bleek een feest van herkenning na 6 maanden in Haydom gewerkt te hebben. Een volledige geit werd opgediend, waarbij ik het voorrecht had een nier in m'n soep te treffen. Daarna werd ik herinnerd aan het feit dat elke Tanzaniaan een gave voor public speaking heeft, toen zelfs de meest verlegen OK-assistent werd betrapt op stijlfiguren in z'n toespraak. Voor ons behoorlijk directe vragen als "Hadden jullie vrouwen het niet koud tijdens nachtdiensten?" en "Hoe overtuigde je je vrouw dat je niet naar een minnares ging?" werden daarbij zonder gêne gesteld en beantwoord ("Ja" en "Laat ze je mobiel checken"). Tot slot werd er uiteraard fanatiek gedanst, ook door ons want zonder heupwiegende aanloop kan je natuurlijk geen cadeau overhandigen hier. 

Er kon dus uitgebreid worden nabeschouwd tijdens onze laatste operaties. Na een buikwandoperatie en onderbeensamputatie onder de bezielende leiding van Ton was het tijd om afscheid te nemen van de vele vrienden die we hier hebben gemaakt. Belangrijk onderdeel hiervan is een fotoshoot met iedereen, individueel en in groepsverband. Na vele (zonder twijfel gedane) beloftes terug te keren begaven we ons weer op de al zo bekende weg naar Mwanza, alwaar de sizzling beef ons al uren van tevoren deed watertanden. Samen hebben we nabeschouwd en terug gekeken op een reis met over en weer vele lessen. De meesten positief, sommigen wat minder, maar altijd constructief. 

Morgen vliegen we alweer naar huis, kijken wat de commotie over het weer nou is. En wie weet verleiden we Walter-jacques nog een blog te schrijven.

Lala salama (slaap lekker)!