Marafiki in Mwanza

Sinds vrijdagavond zijn we dus in Mwanza; even de zinnen verzetten en ontspannen. Uiteraard hoort daar een stevige wandeling door de stad (Mwanza, een na grootste stad van Tanzania!) bij. Overal marktjes of standjes met etenswaren, drinken of natuurlijk gebruiksvoorwerpen en “hebbedingetjes”. Bijzonder om ook hier weer grote verschillen tussen arm en “rijk” te zien... rijk tussen aanhalingstekens omdat dat toch maar relatief is. Maar elke hoek om kan weer een geheel nieuwe wijk betekenen. Mooie grote bankgebouwen dus plots ingewisseld voor slordig opgebouwde kraampjes. De mensen zijn vrolijk, in welke wijk dan ook, en noemen ons “rafiki” kortom veel nieuwe vrienden hier. En hoewel ze graag iets aan ons verkopen natuurlijk, zijn ze absoluut niet opdringerig.

In de middag relaxen we wat in ons hotel en gaan we in een bootje even het Victoriameer op om te vissen. Ook nu boffen we, direct beet! Een flinke baars wordt vakkundig door Erik binnengehengeld en opgeborgen in de boot. Het varen langs de randen van de baai waar we zitten, levert weer mooie plaatjes op van vogels (vooral een grote groep ijsvogels), werkende mensen en een groepje heerlijk enthousiaste, wassende kinderen die zwaaien tot we echt helemaal uit beeld zijn. Hun wasritueel is overigens veel gevaarlijker dan het er uitziet, want er zitten wel degelijk krokodillen in het (enorme, groter dan Nederland namelijk) meer. Het is hier bepaald geen zeldzaamheid dat iemand gegrepen wordt door zo’n machtig stel kaken. Ook in Sengerema hospitaal hebben we al enkele pechvogels (hoewel pech relatief is gezien feit dat ze het overleefd hebben) gezien.

De regen dreigde nog even roet in ons eten (lees uitje) te gooien, want kort tevoren viel er een zeer forse bui! Maar zoals bijna altijd in dit fraaie land, is er al snel weer een prachtig blauwe lucht en zonneschijn!

De zonsondergang bekijken we vanaf een fraaie lokatie op een heuvel naast het Victoriameer, en genieten we van het uitzicht, lekker eten en drinken en van aangenaam gezelschap van vrienden van Erik en Jiska.

Uitgeslapen hebben we nog een relaxte zondagochtend en vertrekken dan weer naar “ons” ziekenhuis.  Tijdens de lunch vraag ik of Erik misschien nog nieuws heeft over ons (14-jarig) patiëntje van donderdag, waarna hij schoorvoetend erkent dat hij nog nadacht over het goede moment om ons te vertellen dat hij zaterdagnacht is overleden...De gehele tafel valt stil en we proberen elkaar te troosten met relativerende opmerkingen, maar dat lukt maar matig. 

De terugtocht verloopt zeer voorspoedig en ruim voor de schemering pakken we onze tassen alweer uit.

We mogen hier nog een week werken (en ik zal samen met Rian en collega Harusha ook nog echo, CTG en fantoom onderwijs geven aan de dokters en bijna dokters (co-assistenten); ik heb er zin in!

Kwa herini

WJ